خودم را گم کرده ام
در میان هیاهوی زمان گم شده ام گویا زمان پیش می‌رود اما من در عقب تر نفس نفس زنان به دنبالش میدوام دستم را دراز میکنم تا آن را بگیرم اما در می‌رود.
نکند زمانم را هیولاها میخورند؟ شاید روحمم را هم دارند میخورند هیولاهای نمک به حرام پول‌هایم را میخورند، چیز جدید برای خوردن پیداکرده اند آنقدر روح و مغزم را خورده اند الان وقت چیزهای مادی شده است.
حریص و گرسنه حمله می‌کنند و همه چیز را می‌خوردند .
دیگر رها کردم می‌گذارم هرچه پیش آید خوش آید.
تنها تلاشم این است که به خودم اعتماد داشته باشم.
اما انگار خودم را هم رها کرده امدر گوشه‌‌‌ای نشسته ام و خودم را از بیرون نظاره میکنم. باید به خودم بیایم.
اومدم دانشگاه از کنکور دادن و تلاش نکردن خسته شده بودم اما چرا حسرت میخورم؟ منکه تلاش نکردم چرا پذیرش این رشته واسم سخته؟ همش دارم به خودم فرصت میدوم به رشته‌‌‌ای که انتخاب کردم فرصت میدم توی کلاس از همه بزرگ ترم ولی باز واسم اهمیتی نداره شرایط برام گنگه الیته شرایط ذهنی خودم اما وضعیتی که توشم واسم واضحه
وقتی وارد این خوابگاه شدم حس کردم قبلا اینجا بودم تک تک جاهاش واسم آشنا بود و این حس وقتی خیلی عجیب شد که هم اتاقی ترم آخرم گفت جوری رفتار میکنی که انگار قبلا اینجا بودی یا سال آخریه که اینجایی
هر وقت پام رو توی دانشکده میذارم حسرت اینکه تلاش نکردم وجودم رو میگیره بیشتر احساس کمبود و کم بودن میکنم اینکه من نتونستم به چیزی که میخوام برسم احساس مرگ دارم هوففف
هیچ چیزمثل سابق نیست
آدم‌های اطرافم روابطم همه و همه انگار خاکستری تر شده اند دارند ازبین می‌روند انگار بخاطر رودربایستی حفظ شده اند کافی ست لغزشی ایجاد شود از هم فروخواهد پاشید
....
خستم
چند سال است هر روز تکرار می‌شود
بی خوابی‌ها
زیاد خوابیدن‌ها
نشخوار فکری‌ها
دعوا‌ها
زیاد فیلم دیدن‌ها
تنفر از ادم‌ها
بیشتر تنها ماندن‌ها
سناریوهای غیرواقعی ساختن‌ها
تپش قلب‌ها
حالت تهوع‌ها
ترس‌ها
قورت دادن بغض‌ها
تحقیر شدن‌ها
فراموش کردن‌ها
فراموش کردن وجودم ، خودم خود واقعی ام
تعداد صفحات : -1